Ένα πρωί για τσάι στα Καυκιά

(Οι λάκες στα Καυκιά με μιά άλλη ματιά...)

    Αποβραδίς κανονίσαμε το άλλο πρωινό να πάμε με τον παππού μου και τον πατέρα μου για τσάι στο βουνό. Όλη τη νύχτα έβρεχε, το πρωί όμως, χαράματα που σηκωθήκαμε, ο καιρός είχε ανοίξει. Ετοιμαζόμαστε, παίρνουμε μαχαιράκια, σακούλες, τα σακίδια στους ώμους και ξεκινάμε. Φτάνουμε μέχρι στης Πέρδικας το Σύραχο, όπου και αφήνουμε το αυτοκίνητο. Από εκεί, το κόβουμε ίσια πάνω για την κορυφή. Η ανάβαση γίνεται δύσκολη, λόγω της βροχής που είχε πέσει το προηγούμενο βράδυ. Είμαστε όμως εφοδιασμένοι με γκλίτσες και όσο να’ ναι το τρίτο πόδι βοηθάει. Η διαδρομή ανάμεσα στα έλατα και στα κέδρα είναι μαγευτική. Μετά από δεκαπέντε λεπτά, αφήνουμε τα έλατα και μπαίνουμε στην αλπική ζώνη. Η θέα από κει πάνω είναι φανταστική. Ο παππούς πιάνει αμέσως δουλειά. Εγώ κοιτάω ακόμα αποσβολωμένος τη φύση. Ο πατέρας μου συνεχίζει προς την κορυφή. Τον ακολουθάω γρήγορα. Με το που φτάνουμε, βλέπω κάτι που δεν περίμενα να αντικρίσω. Ένα ‘‘γήπεδο’’ κατάραχα. Ο πατέρας μου γελάει κρυφά, βλέποντας την απορία στα μάτια μου. Τον ρωτάω: ¨ τι είναι αυτό¨ και μου απαντάει:¨ η μεγάλη λάκα στα Καυκιά¨, γιατί υπάρχουν και άλλες; τον ρωτάω. Και τότε μου δείχνει και τις υπόλοιπες μικρότερες. Πώς και πότε έγινε αυτό, κανένας από τους δύο δεν γνωρίζει. Μέσα στον ενθουσιασμό μου σκέφτηκα ότι ήταν κρατήρες από πτώση μετεωριτών. Δεν το είπα σε κανέναν. Με την ερασιτεχνική αστρονομία ασχολήθηκα από μικρός .Έχω δει πολλές φωτογραφίες κρατήρων που δημιουργήθηκαν από πτώση μετεωριτών, και δεν πιστεύω ότι αυτές είναι απλές λάκες…

Καυκί: το (ουσιαστικό). [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :καυκ (καυκή) -ί, ξύλινο συνήθως δοχείο που έχει πλατύ στόμιο. Αλλιώς καύκη και καύκα

1. πήλινο μαγειρικό σκεύος, όπου συνήθως σερβίρουν το φαγητό, η γαβάθα
2. το καύκαλο.
3. Στα Βυζαντινά χρόνια καυκί ονομαζόταν η κούπα χωρίς βάση που χρησιμοποιούσαν για να πίνουν κρασί. Επίσης καυκί ονομάζεται η κοίτη του ποταμού. Στην περιοχή του Αιγαίου το καυκί ήταν ογκομετρικό δοχείο και μονάδα μέτρησης σιτηρών που αντιστοιχούσε σε 15,374 κιλά.
4. Τέλος στα Χανιά της Κρήτης με το καυκί αποτιμούσαν τα κοπάδια. Ένα καυκί αντιστοιχούσε σε 20 ζώα.


                                 Και εδώ μερικές φωτογραφίες από τις λάκες στα Καυκιά:

Και τώρα οι λάκες στα Καυκιά, όπως εμφανίζονται από το δορυφόρο της Google:

 

Φωτογραφίες από κρατήρες πτώσης μετεωριτών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο.

Βόνιτσα(φωτογραφία)

Βόνιτσα(από τον δορυφόρο της Google)

Κονοπίνα Αιτωλοακαρνανίας(φωτογραφία)

Κονοπίνα Αιτωλοακαρνανίας(από τον δορυφόρο της Google)

Κρατήρας Αριζόνας

Σχετικά με τους μετεωρίτες


Μετεωρίτης

Είναι στερεό σώμα αστρικής προέλευσης, που έχει μικρό βάρος και που κινείται στο διάστημα με ταχύτητα 10-70 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Όταν οι μετεωρίτες μπαίνουν στ' ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, καθώς έλκονται απ' τη γη, συναντώντας την αντίσταση του αέρα, πυρακτώνονται κι εξαερώνονται σε ύψος 120-180 χιλιομέτρων.

Μερικοί μεγαλύτεροι καταφέρνουν να πέσουν στη Γη. Οι μετεωρίτες αυτοί είναι δύο ειδών: από πέτρα, οπότε λέγονται αερόλιθοι ή από σίδερο, οπότε λέγονται σιδερίτες.

Οι μετεωρίτες υπάρχουν και κινούνται στο διάστημα σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, φτάνουν στ' ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας κι αναφλέγονται.

Χαρακτηριστική σύνθεση μετεωριτών

Μετεωρίτης σιδήρου

• Σίδηρος 91%

• Νικέλιο 8.5%

• Κοβάλτιο 0.6%

Πετρώδης μετεωρίτης

• Οξυγόνο 36%

• Σίδηρος 26%

• Πυρίτιο 18%

• Μαγνήσιο 14%

• Αργίλιο 1.5%

• Νικέλιο 1.4%

• Ασβέστιο 1.3%




Κλεομένης Αθ. Τσιόγκας

«ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΦΕΝΤΗ ΜΟΥ !» * Ένα κείμενο του Θανάση Τσιόγκα του Παντελή

28 Ιούνη 1817 :


«…Σύμφωνα με προφορική παράδοση, κατά την άφιξή του στο Καρπενήσι ο Αλή πασάς ρώτησε τίνος είναι το αρχοντικό που ξεχώριζε. Ο Χατζόπουλος του απάντησε:

- Δικό σου είναι αφέντη μου.

Και ο Αλής τότε αναφώνησε ευχαριστημένος :

- Μπράβο! Κι αυτός ο τόπος που βλέπεις πέρα να είναι όλος δικός σου.

Έτσι έγινε τσιφλίκι του Χατζόπουλου όλη η δυτική περιοχή ως τα χωριά Σελλά και Μηλιά…»

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χ. Μηχιώτη «Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι», εκδ. Κασταλία, σελ. 109)



Στην αχανή οθωμανική αυτοκρατορία οι υπόδουλοι ραγιάδες υπόκεινται για ολόκληρους αιώνες στην πιο στυγνή εκμετάλλευση. Η βαριά δυσβάστακτη φορολογία που επιβάλλει η Πύλη με τον κεφαλικό φόρο, με τα λογιών-λογιών χαράτσια, με τα αλλεπάλληλα δοσίματα, με τις παρακρατήσεις στις σοδειές και στα παραγόμενα προϊόντα, καθώς και με δεκάδες άλλες πρόσθετες επιβαρύνσεις εκ μέρους των τοπικών διοικητών, καθιστούν αφόρητη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Οι ραγιάδες έπρεπε να πληρώνουν αδιαμαρτύρητα για να γεμίζουν τα σεντούκια των πασάδων και του σουλτάνου.

Οι κατακτητές αν και επικυρίαρχοι δεν θα μπορούσαν να κινήσουν όλο αυτό τον αρπαχτικό εισπρακτικό μηχανισμό δίχως τη συνεργασία “χρήσιμων” ντόπιων υποτακτικών. Δίπλα, λοιπόν, από τον οθωμανό δυνάστη, συνεργός και συμμέτοχος στην τυρρανία υπήρξε και η ελληνική άρχουσα τάξη. Τούτη αποτελούνταν αφενός από τους ρωμιούς προεστούς και δημογέροντες, τους λεγόμενους κοτζαμπάσηδες και αφετέρου από κάποιους μεγαλοδεσποτάδες και μητροπολίτες. Όλοι τούτοι τέθηκαν για αιώνες στην υπηρεσία των Τούρκων απολαμβάνοντας προνόμια και συσσωρεύοντας πλούτο.

Οι κοτζαμπάσηδες λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι της οθωμανικής εξουσίας στους ρωμιούς. Τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους είναι στενά δεμένα με αυτά των τούρκων αφεντάδων που υπηρετούν και αντιπροσωπεύουν. Αποτελούν την οικονομική ολιγαρχία, είναι αμείλικτοι φοροεισπράχτορες των εξαθλιωμένων ραγιάδων, δυνάστες και καταπιεστές. Οι ίδιοι απαλλάσσονται από “δοσίματα”, ενώ επιβαρύνουν το λαό με επιπλέον δικούς τους αυθαίρετους φόρους -πλην αυτών της κεντρικής εξουσίας- τους οποίους παρακρατούν προς όφελός τους. Συν τοις άλλοις οι κοτζαμπάσηδες για να επιβληθούν συγκροτούν αποσπάσματα πληρωμένων μπράβων για να τρομοκρατούν τον κόσμο. Παρέα με τους πασάδες αστυνομοκρατούν, δικάζουν και τιμωρούν με τη συνήθη ποινή, τη φάλαγγα! Ασκούν τοκογλυφίες, κατάσχουν τα λίγα υπάρχοντα των φτωχών ραγιάδων που αδυνατούν να πληρώσουν τα δοσίματα κι όλο αυγαταίνουν τα πλούτη τους. Οι Τούρκοι θέλοντας να προσδώσουν κύρος και νομιμοφάνεια στα τσιράκια τους, επιτρέπουν την «ελεύθερη» εκλογή του κοτζαμπάση στις κατεχόμενες περιοχές. Μόνο που στην εκλογική διαδικασία δεν έπαιρνε μέρος ο λαός αλλά ο μητροπολίτης, οι ηγούμενοι των μοναστηριών, οι δημογέροντες και διάφοροι άλλοι προύχοντες. Στον τρόπο ζωής τους οι κοτζαμπάσηδες μιμούνται τους συνεργάτες Τούρκους, ντύνονται παρόμοια με αυτούς, συμπεριφέρονται σχεδόν το ίδιο, με τη διαφορά ότι αντί για το τζαμί προτιμούν την εκκλησία. Ο λαός τους απεχθάνονταν και σε ένδειξη βαθιάς περιφρόνησης τους αποκαλούσε υποτιμητικά “τουρκοκοτζαμπάσηδες”, “χριστιανούς πασάδες”, “καλικάντζαρους” και άλλα… κοσμητικά!

O Πουκεβίλ στο έργο του “Ταξίδι στον Μοριά στην Κωνσταντινούπολη στην Αλβανία και σε άλλα μέρη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας” (σελ. 386) γράφει: «Οι Έλληνες έχουν τους πιο μεγάλους εχθρούς ανάμεσά τους. Είναι οι κοτζαμπάσηδές τους, που σέρνονται μπροστά στα πόδια των Τούρκων και βασανίζουν σκληρά εκείνους, που θα έπρεπε ν’ αγαπούν και να παρηγορούν… Με την αναίδειά τους την αλαζονεία τους και την χαμέρπειά τους βάλανε όρια ανάμεσα σ’ αυτούς και στο ελληνικό έθνος. Το διεφθαρμένο γένος τους έχει όλα τα ελαττώματα των δούλων και ικανοποιείται από τις ταπεινώσεις των Τούρκων, με τα μονοπώλια, τις συμφεροντολογικές καταδόσεις και τις επαίσχυντες καταληστεύσεις του λαού».

Από τη συνεκμετάλλευση των σκλαβωμένων πληθυσμών οι προεστοί έγιναν πανίσχυροι τσιφλικάδες και άρχοντες. Είναι πασίγνωστο ότι τους δόθηκαν μεγάλες εκτάσεις με σουλτανικά φιρμάνια σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που παρείχαν.

Κάπως έτσι η Ιστορία «ακουμπά» και τη δική μας Μηλιά…

Τσιόγκας Θανάσης του Παντελή

ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ...από τον Θανάση Τσιόγκα του Παντελή

ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ…

«…Ανηφορίζεις μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια σύριζα σε γκρεμούς-μαχαίρια και με το βουνό πνιγμένο στον ελατιά. Ώρα 3 τη νύχτα, δροσιά, ξαστεριά και με το φεγγάρι οδηγό κι ιχνηλάτη. Οι σκιές και οι ήχοι του βουνού τη νύχτα είναι μαγικοί. Απόκοσμοι και αναπάντεχοι δημιουργούν αλλεπάλληλες εικόνες φαντασίας και συνειρμούς. Κάθε ανάσα από τούτο το ζωογόνο αέρα είναι και ένα ευχαριστώ στη μάνα φύση και στα ψηλά βουνίσια λημέρια που δεν τα υπέταξε κανείς κατακτητής στο πέρασμα των αιώνων. 2 ώρες περπάτημα με τη σκέψη καθάρια σαν κρυστάλλινο νερό να δίνει άμεσες απαντήσεις σε έγνοιες και ερωτήματα της καθημερινότητας. Το ξημέρωμα σε βρίσκει ψηλά στην κορφή με την αίσθηση ότι έπιασες στόχο. Απλώνεις το χέρι και ακουμπάς το σύννεφο, αγναντεύεις, όσο φτάνει το μάτι, λίμνες, ποτάμια και καταπράσινες πλαγιές. Συνομιλείς με τις ψυχές των προγόνων σου που κάποτε έζησαν εδώ και που τώρα σε χαιρετούν με τη μορφή ενός αετού που πετάει ακριβώς από πάνω. Τα βουνά μας ήταν, είναι και θα είναι σύμβολο ελευθερίας, αιώνια κι αγέραστα, περήφανα και ακατάλυτα σαν τη λαϊκή ψυχή…»

                                                                  

Φωτογραφίες από το χωριό

Ευχαριστούμε τον Άρη Παπαδοκωστόπουλο για τις ωραίες φωτογραφίες που μας έστειλε.

Έφυγε από κοντά μας η Κατίνα Διδάχου

Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τὴν ψυχὴν τής δούλης σου Αικατερίνης, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.

Έγινε σήμερα στον Ιερό ναό του κοιμητηρίου Ζωγράφου η Εξόδιος Ακολουθία της εκλιπούσης Αικατερίνης (Κατίνας) Διδάχου, παρουσία των οικείων της, συγγενών, φίλων και συγχωριανών.

Η Κατίνα Διδάχου υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας. Το 1966 ήταν η μοναδική γυναίκα που στα δύσκολα εκείνα χρόνια, βάζοντας την υπογραφή της και συμμετέχοντας οικονομικά, βοήθησε στην ίδρυση του Συλλόγου Μηλιωτών.

Θα την θυμόμαστε πάντα και θα την έχουμε φωτεινό παράδειγμα. 

 Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια της εκλιπούσης.

Φωτογραφίες από τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου

Ευχαριστούμε το Δημήτρη και την Έλενα Βλάχου για τις φωτογραφίες